Blog: ondernemers in de sloppenwijk

Matthijs Nederveen onderzocht in Kenia de mogelijkheden om jongeren met een handicap aan het werk te helpen.

Abel heeft een winkeltje gemaakt van golfplaten en karton wat dienst doet als schoenmakerij. Hij maakt goede kwaliteit schoenen en verkoopt deze aan zijn klanten. Hij ziet een mogelijkheid om grotere orders te aanvaarden via scholen, maar hij heeft dan wel een machine nodig om meer productie te kunnen draaien. Wellicht kan hij microfinanciering krijgen, maar hij zal dan eerst een deel zelf bij elkaar moeten sparen. Abel doet mee aan een training voor micro ondernemers die werkzaam zijn in Nakuru. Het zijn geen fancy startups waar we mee werken, maar ondernemers uit de sloppenwijk Manyani.

Training

We geven een training van drie halve dagen: ’s ochtends komen de deelnemers naar de training; ’s middags gaan ze terug naar het werk. Die halve dag werk is nodig, want anders hebben de gezinnen niet te eten. De meeste hebben lagere school of hoogstens middelbare school afgerond. Het zijn levenslustige en creatieve mensen, maar omdat ze net rond het bestaansminimum zitten is er niet veel ruimte om te investeren in hun bedrijf.

De training is er op gericht om hun ondernemers meer bestendig te maken. Ze richten zich tijdens de training op de vraag welke verbeteringen ze deze maand nog kunnen aanbrengen om net wat meer klanten te werven of net wat betere diensten of producten aan te bieden.

Kenn heeft een winkel in tweedehands kleding en ziet een mogelijkheid om wat moderne kleding aan de vrouw te brengen. Zijn klanten kunnen geen nieuwe kleding betalen maar willen er nog steeds mooi en verzorgd uit zien. Via sms gaat hij zijn klanten attenderen op nieuwe collecties.

Emmy heeft een kapperszaakje. Ze dacht er over om een haardroger aan te schaffen, maar na gesprek met klanten kwam ze er achter dat er meer behoefte is aan manicure. Ze gaat nu onderzoeken of ze deze dienstverlening kan ontwikkelen.

Mix

De groep trainees bestond uit een mix van mannen en vrouwen, jongeren en ouderen, mensen met en zonder handicap. Het mooie was dat geslacht, leeftijd of handicap geen rol speelde in de groep: alle deelnemers waren naar de training gekomen omdat ze hun onderneming wilden versterken, niet omdat ze tot een bepaalde groep of klasse behoren.

We hebben veel geïnvesteerd in de opzet van dit project. Deze investering – uit eigen middelen – is het dubbel en dwars waard geweest: we hebben nu een programma staan wat we goed kunnen opschalen op een kosteneffectieve manier. Zodat we nog veel meer micro-ondernemers kunnen helpen. Of ze nu man of vrouw zijn, oud of jong en wel of geen handicap hebben.

Voorbeeld

Dit project is een goed voorbeeld van hoe wij willen werken als Light for the World:

• Iedereen is welkom. Als er barrières zijn om deel te nemen worden die waar mogelijk weggenomen: trainingsmateriaal en –methodes wordt aangepast aan de taal en niveau van de deelnemers en de locatie is toegankelijk.
• Voordat we starten wordt er goed onderzoek gedaan naar de omstandigheden en de problemen van de trainees. In dit project hebben we dat gedaan door onderzoek, veldbezoek en interviews met ondernemers met als doel een zo relevant mogelijke training aan te bieden.
• We werken samen met diverse organisaties: met trainingsorganisatie voor ondernemers, met de vereniging voor straatverkopers en met een overheidsinstantie voor micro-entrepreneurs. Zo bundelen we krachten en bieden we een sterker programma aan.
• Er is ruimte om te experimenteren en te leren. Dat gold voor de deelnemers: zij maakten ’s ochtend plannen en gingen ’s middags al in met klanten in gesprek om de ideeën te toetsen en aan te passen. En dat gold voor ook voor ons als organisatoren: we hebben veel tijd genomen om te reflecteren en gebruikten de feedback voor aanpassing en verbetering van het programma.

Matthijs Nederveen, interim-directeur Light for the World